Ambities van een sportvrouw
Wie mij vertelt hoeveel gram koolhydraten ik in mijn bidons moet stoppen? Wie ik app om 22h in alle paniek op het moment dat een triathlon een duatlon wordt? Wie mij helpt relativeren wanneer ik op dinsdagavond in tranen m'n voeten niet van de bank krijg voor de baantraining? Lars!
Tijdrit op de Eysebosweg, Limburg. Daarmee zouden we de jaarlijkse fietsweek met school in het zuidelijkste puntje van het land afsluiten. Mijn zusje startte als eerste. Op mijn fietssokken rende ik de heuvel op om te zorgen dat zij zonder kleerscheuren de top zou halen. Eenmaal boven realiseerde ik me dat dit toch iets langer had geduurd dan ik had ingeschat. Op m'n sokken knalde ik de berg af, op weg naar mijn fiets, mijn schoenen en mijn helm. Als een ware 'pro' werkte ik me door deze omgekeerde T2, klom op mijn fiets en hoorde de starter zeggen; nog 20".. Ik won.
Zo werd de triatleet in mij geboren. Een korfballende fanatiekeling die energie over had en graag grenzen wilde verleggen. Ik begon met trainen, vond hier en daar wat begeleiding, maar deed vooral wat ik graag wilde. Hard trainen, kilometers maken, iedere keer sneller willen zijn dat een ander of dan dat ik zelf was geweest. Tot ik met de Team4talent-meiden een clinic had van Lars. Hij vertelde vanalles wat ik al wist maar had het ook over balans, over basis bouwen, over meer jaren plannen en vertelde ook dat 'de kampioen van de training niet de kampioen van de wedstrijd hoeft te zijn'.
Met deze ervaring op zak heb ik eind 2014 Lars gebeld met de vraag of hij mij wilde helpen met het finishen van mijn eerste halve Ironman in 2015. De finish kwam, gelukkig, en ook veel sneller dan dat ik ooit had durven dromen! Waar ik eerst wat sceptisch was over balans en basis en blablablaaaaa... zag ik op dat moment wat hij bedoelde. Sindsdien zit ik onder zijn vleugels en heb ik een groot deel van mijn jeugdige enthousiasme laten varen. Ook al zijn lange trainingen en tempoloopjes nog wel mijn favoriet; Lars remt me af in mijn fanatisme en helpt me een sterkere atleet te worden. Hij laat me vrij in de keuzes die ik wil maken, maar springt in wanneer hij denkt dat ik mezelf te kort doe. Met zijn kennis, maar ook met zijn eerlijkheid heeft hij mij al verschillende keren een spiegel voorgehouden. Zo praat ik al een tijdje (in al mijn enthousiasme) over het WK 70.3, maar geeft Lars duidelijk aan dat ik moet blijven bouwen. Focussen op de dingen die ik kan doen om ieder trainingsblok weer een beetje beter te worden. Rustig blijven en niet alles tegelijk willen. Iets waar ik niet alleen als atleet, maar ook als mens erg veel van heb en nog steeds kan leren!
De aard van het beestje blijft. Ja, ik ben soms nog steeds 'teleurgesteld' wanneer ik een rustweek heb of 'boos' omdat ik vind dat ik prima 4u kan fietsen in februari. Desondanks ben ik erg blij dat ik iedere keer weer het vertrouwen in Lars heb. Hierdoor hebben we de basis gebouwd waar ik nu langzaam steeds meer de vruchten van pluk. Waar trainingsweken van 10/15uur me 2 jaar geleden de kop kostten zijn de nu normaal en waar écht intensieve trainingen me vroeger 3 dagen lang spierpijn gaven doe ik ze nu meerdere keren per week. Misschien duurt het nog 1, nog 2, nog 5 of nog 10 jaar; maar dat WK komt er. Waar een wil is, is een weg. En ik heb mijn weg gevonden bij Lars!
Berber Bergsma