Van wedstrijdzwemster naar triatlete

Tot 2016 heb ik jarenlang aan wedstrijdzwemmen gedaan. Voornamelijk lange afstanden (800m en 1500m) in het binnenbad en openwater wedstrijden in de zomermaanden lagen mij goed. Echter was ik in 2015 een beetje uitgekeken op het wedstrijdzwemmen en ben ik mijn eerste triathlon wedstrijd gaan doen: 1/8 in Ouderkerk aan de Amstel, waar ik direct op de hoogste trede van het podium stond. Dit smaakte naar meer en ben ik lid geworden van Triathlon Club Alphen zodat ik mee kon doen met divisie competitiewedstrijden. Tijdens mijn tweede seizoen bij TCA vond ik het wel tijd worden voor meer en schreef ik mij in voor het NK halve triathlon in Nieuwkoop (mei 2017). Ik trainde een beetje zelf en de wedstrijd ging goed: 5.20.56 en een mooie 23e plek op het NK.

Maar ik wilde SNELLER! Via mijn werk (Lifeguard; www.lifeguard.nl) ken ik Lars Karmelk en in november 2017 klopte ik bij hem aan, omdat ik voor 2018 serieus wilde gaan trainen voor die halve triathlon in Nieuwkoop.

Dit begon met een test om mijn hartslagzones te bepalen. In het begin trainden we vooral rustige omvang en moest ik regelmatig leren trainen. Voorheen trainde ik gewoon waar ik zin in had. Vanaf nu zit er een plan achter qua snelheid, omvang en ik moest opeens trainen op hartslag. Tacxen en sessies op de loopband waren nieuw voor mij. Hardlopen met een hartslag in mijn D1 zone? Ik dacht dat ik bijna stilstond… Maar braaf deed ik (bijna) al mijn trainingen.

Begin april had ik mijn eerste ‘meetmoment’. Ik deed mee aan de zwemloop van Nieuwkoop. Zonder verwachting begon ik aan de race en eindigde als 1e dame! Een paar weken later stond ik aan de start van de ¼ triathlon van Ter Aar. Aan het einde van een pittige trainingsweek wist ik ook hier nog een mooie tijd en een podiumplek uit te persen: 3e dame.

Begin juni was het eindelijk tijd voor het NK halve triathlon in Nieuwkoop. Ik was er klaar voor en had er veel zin in! Het zwemmen ging goed en ik kwam na Sarissa de Vries het water uit. Ook het fietsen verliep volgens plan en met lopen (mijn minst sterke onderdeel) liep ik voor mijn doen heel goed. Een verbetering van 30 minuten ten opzichte van 2017: 4.50.39 en met een 9e plek overall op het NK was ik dik tevreden! Het complete race- en voedingsplan wat ik met Lars had uitgestippeld ging perfect.

Nu had ik nog 4 weken de tijd om te herstellen en mij klaar te maken voor de volgende race: Ironman 70.3 in Edinburgh. Begin 2018 had ik mij hiervoor ingeschreven omdat het me heel vet leek om een keer aan zo’n groot event mee te doen.

Met lichte zenuwen stond ik op 1 juli aan de start. Zwemmen in zee ging goed! Tijdens het fietsen voelde m’n benen sterk in het Schotse heuvellandschap. Dit kwam waarschijnlijk door alle intervaltrainingen die Lars mij in mijn voorbereiding heeft laten doen. Het looponderdeel was ontzettend spannend. Mijn vriend Erik van den Haak heeft me tijdens het lopen goed gecoacht en schreeuwde na ongeveer 10km dat ik 4e lag in mijn agegroup (25-30)! De nummers 3, 4 (ik) en 5 lagen heel dichtbij elkaar.

Ik won de onderlinge strijd en dat betekende podium tijdens m’n eerste Ironman 70.3! Een 3e plek, wie had dat gedacht!

Later die middag tijdens de Award Ceremony hoorde ik dat in mijn Agegroup 2 tickets voor het WK Ironman 70.3 2019 in Nice werden verdeeld. Nummer 1 pakte het ticket niet.. dus dat betekende dat dit ticket naar mij door rolde! WAT EEN DAG!

Na een heerlijke vakantie in Schotland belde ik een week later met Lars om de wedstrijd even kort te bespreken en te bedenken: ga ik dit seizoen nog racen? Ik had nog geen plannen gemaakt. Lars stelde voor om de Challenge Almere middle distance te doen op 8 september. Ik moest even aan het idee wennen en de knop om zetten om nog een paar weken flink aan de bak te gaan. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan en ik heb zin om over een paar weken te starten in Almere!